Samolot startuje o czasie. Włączam flightradar. Widzę, jak maszyna przemierza Europę. Gdy jest nad Belgią - piję kawę, gdy leci nad Irlandią - próbuję czytać. Jakaś dziwna ta trasa - zamiast na przestrzał - przez Francję i Hiszpanię - samolot leci po jakiejś elipsie. Po kilku godzinach znika z radaru. Tylko spokojnie, tylko spokojnie. Szybko przeszukuję sieć. Wyguglane wyjaśnienie: samolot nad Atlantykiem czasem znika z flightradaru.
Ulgi jednak brak. Bo jeśli ten samolot zniknął, to dlaczego widzę inne?! Niechby znikły dla mojego spokoju!
Kiedyś rozprawiałam z uczniami o internecie. Czy postrzegać go jako dobrodziejstwo czy zagrożenie. Dziś jeden kochany człowiek ma dotrzeć na drugi koniec świata, a ja dzięki internetowi mogę (choć z niepokojąco długimi przerwami) obserwować jego lot na monitorze komputera. Gdy to piszę, leci nad Nową Funlandią - tak, tą z moich ukochanych Kronik portowych!
Bywa, że tracimy kogoś z oczu. Starsi odchodzą. Dzieci dorastają, szybują, obierając własne kursy. Bliscy są tak daleko, że jakby znikli z radaru.
Nie znaczy to jednak, że ich nie ma.
Paradoksalnie - im bardziej ich nie widać, tym bardziej są!
Pozdrawiam Was, kochani, serdecznie!
Ha det bra!
Reniferowa
ci których nie widać...z trochę innej beczki...wczoraj usłyszałam radosną i pełną entuzjazmu wypowiedź Kingi Baranowskiej, polskiej alpinistki o zdobyciu szczytu Broad Peak w Karakoru przez 4 Polaków. Dziś ogłoszono zaginięcie dwóch z nich. Od świtu nie ma kontaktu. I tylko oczy zwrócone na góry, z nadzieją wypatrujące alpinistów. Byli i zniknęli. Niech wrócą...
OdpowiedzUsuń