Moldejazz no niemal najstarszy europejski festiwal jazzowy. Starszy od niego jest tylko nasz polski Jazz Jamboree.
Od 1961 zjeżdżają latem do Molde muzycy jazzowi z całego świata. Uchodzi on za najważniejsze jazzowe święto Norwegii. Gwiazd może mu z pewnością pozazdrościć festiwal jazzowy organizowany w Oslo. Największymi gwiazdami tegorocznego festiwalu Moldejazz byli Herbie Hancock i Pat Metheny. W tym roku spędzilismy w Molde dwa dni. Pogoda dopisała. Wyjazd zdecydowanie udany! Molde to klimatyczne miasto z centrum położonym malowniczo na fiordem Moldefjorden. Gdy płyniesz do Molde promem z Vestnes, mijasz całą południową stornę miasta z górującym nad innymi budynkami hotelem Scandic Seilet. Z daleka wygląda on faktycznie jak wielki żagiel (norw. seil, seilet - żagiel). A po drugiej stronie fiordu majestatyczne Alpy Romsdalskie (Romsdalsalpene). Nie wszystkim mieszkańcom podobał sie pomysł wybudowania takiego kolosalnego hotelu, jednak okazało sie, że z czasem stał sie on jedną z większych atrakcji miasta. Z hotelem sąsiaduje Bjørnsonshuset - centrum kulturalne miasta z dużą salą koncertową. To tu odbył się koncert Pata, na którym bylismy w piątek.
Każdy dzień festiwalu otwiera parada, a potem na festiwalowych gości czekają koncerty odbywające się w kilku lokalizacjach. Idąc od przystani promu wystarczy wejść na ulicę Storgata i stąd mijać kolejno wszystkie kolejne miejsca, w którch odbywają się koncerty. Droga jest zamknięta dla ruchu samochodowego. Mnóstwo kafejek, restauracji kusi zapachami. Po drodze kilka punktów oferujących bilety na koncerty i festiwalowe koszulki. I kwiaty, mnóstwo kwiatów. My na miejsce odpoczynku wybraliśmy niewielki park położony w pobliżu posterunku policji. Tu było pusto, zacisznie, no i Renifer mógł się schować przed słońcem. Bo dla niego 25 stopni to upał nie do zniesienia:) Budynek posterunku rozbawił nas. A raczej napis na nim. Czcionka, której użyto przypomina mi tę, którą stosowaliśmy w szkole, drukując dyplomy.
Z wszystkich zespołów, których słuchaliśmy, największe wrażenie (poza Patem, oczywiście!), zrobił na mnie Nattmaskin, a zwłaszcza Pål Austnes na saksofonie.
Festiwal trwał sześć dni. Dla nas tylko dwa dni, ale pewnie w przyszłym roku zafundujemy sobie dłuższy podbyt w Molde.
Mamy takie stare zdjęcie. Renifer i ja pod plakatem z koncertu Pata w 1985 roku w Hali Ludowej. To zdjęcie wisiało na szafie w akademiku Renifera. Do Wrocławia Pat wrócił po 31 latach, by w 2016 roku zagrać znów w Hali, którą wiatr historii przemianował na Halę Stulecia. A za kilka miesięcy, w listopadzie zagra ponownie we Wrocławiu, tym razem w Narodowym Forum Muzyki. Może będziemy tam i my, kto wie?
Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa
