(215) Dziś 25 października

Za oknem szaro - granatowe niebo. W ciągu dnia wielokrotnie obserwowaliśmy, jak słońce mocuje się z tymi chmurami i nieśmiało wychyla zza nich swój rozanielony łeb. I zaraz chowa się znów za tą ciężką, gęstą kurtyną. Tak, zdecydowanie słonce jest dziś bohaterem drugiego planu.

Mamy 25 października.
Moje kochane młodsze dziecko świętuje dziś bez bliskich za oceanem.
Moje kochane starsze dziecko cieszy się swoją nową rodziną.
Mamy dziś dzień wyborów parlamentarnych w Polsce. Dzień klikania i sprawdzania, jaka była frekwencja i jak rozkładają się głosy wyborców.
Ktoś dziś walczy o miejsce w Sejmie czy Senacie. I ktoś dziś biegł w wyścigu z czasem. Wyścigu o życie. Ciężko chory chłopiec, którego kiedyś nazywałam Ludwiczkiem, dostał dziś kolejną szansę.

Patrzę za okno. I te chmury wcale mnie nie przytłaczają. To jest właśnie ŻYCIE. Nie każdy mrok musi przerażać. Nie każda wichura musi budzić lęk. I nie każda ciężka chmura musi odbierać nadzieję. Bo zza chmur wyjrzy w końcu mistrz drugiego planu słońce i jak się uprze to przepędzi je na cztery wiatry.

A jeśli nie wyjdzie i nie przepędzi?
To tylko kwestia perspektywy. Żyjemy. A w życiu najważniejsze jest przecież życie.


Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(214) Wybory parlamentarne 2015

Wczoraj dotarły do nas dwie grube koperty z Ambasady Rzeczpospolitej w Oslo. Nasze pakiety wyborcze. Dziś odesłaliśmy wypełnione karty do głosowania.
Niech zwyciężą ci, którym na Polsce zależy.
Bo jeśli im zależy, to się - mimo różnic - dogadają.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(213) Mój głos

Dziś po raz pierwszy pierwszy głosowałam w wyborach lokalnych w Norwegii.


Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(212) Fala

Fala widzów zalewa norweskie kina, by obejrzeć nomen omen "Falę" (czyli "Bølgen").
Fala uchodźców szturmuje granice Europy.
Fale łaskawie pozwalają im dotrzeć do brzegu, ale nie wszystkim...
Fala zwolnień w norweskich firmach. To już nie setki, ale tysiące zwalnianych.
Czuję, jak ta fala zaczyna sięgać naszych stóp. I nie jest to wcale miłe łechtanie.

Patrzę na fiord. Spokojny, jakby nie przeczuwał, że jutro nadciągną fale.

***

Nic wiecznego na świecie, jak mawiał mistrz z Czarnolasu.
Nic wiecznego.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(211) Film, o którym głośno w Norwegii - "Bølgen"

Foto: filmweb.no

Wczoraj, 28 sierpnia 2015 zadebiutował na norweskich ekranach film "Bølgen". Premiera przyciągnęła do kin tłumy. A mnie się udało zdobyć bilet na dzisiejszy seans w kinie Løvenvold. To wiekowe, piękne, secesją pachnące kino położone w sercu Ålesund.

W 1934 roku wielki odłam skalny runął do Tafjorden. Kilkudziesięciometrowa fala zniosła z powierzchni ziemi domy położone wzdłuż fiordu. Woda pochłonęła i domy, i mieszkających w nich ludzi. Bo fala zaskoczyła ich w śnie. Naukowcy twierdzą, że kolejny taki kataklizm jest tylko kwestią czasu. Jednak zapewniają, że o bezpieczeństwo mieszkańców tego regionu dbają odpowiedzialni fachowcy wyposażeni w nowoczesny sprzęt. Gdy po raz pierwszy pisałam na blogu o "Bølgen", a było to przed ponad trzema laty, wielu powątpiewało, że film doczeka się realizacji. Niechętnie spoglądali na film zarówno włodarze gminy Stranda, jak i potencjalni sponsorzy. Obawiano się, że zniechęci on turystów do odwiedzania tej perły norweskiej natury. Film nakręcono i sprzedano już do stu krajów.

"Bølgen" to opowiedziana w prosty sposób, skłaniająca do refleksji historia. Fiord obserwowany bacznie przez geologów. Niedowierzanie, gdy aparatura pomiarowa zaczyna wariować. To błąd aparatury, na pewno błąd aparatury. I on. Jedyny, który widzi zagrożenie. Gdy jedzie krętą drogą w stronę Geiranger, widzę znajome miejsca i czuję, że to historia tak trochę i o nas. Bo my też nad fiordem mieszkamy. A drogę w stronę Geiranger przemierzaliśmy wielokrotnie. Widzę znajome placuszki na promie, czyli sveler på ferga:) Mimo że wiem, iż tragedia tuż, tuż, uśmiecham się wielokrotnie w czasie tego filmu. Do znanych miejsc, połyskującego fiordu, wiekowych szafek w kuchni głównych bohaterów. Renifer miał dokładnie takie stare szafki z przesuwanymi drzwiczkami w swoim pierwszym norweskim domu. Uśmiecham się też do ludzi mówiących cudnie dialektem.

"Bølgen" to film o tragedii, której można było uniknąć. O matce naturze, co czasem staje się macochą. O siłach od nas niezależnych, nieprzewidywalnych, trudnych do okiełznania. O śmierci. Ale to też film o byciu razem mimo dzielących nas różnic, trosce o bliskich i nadziei.
Nadziei na to, że choćby nie wiem jakie zło nas dosięgło, kiedyś znów będzie dobrze.
Det blir bra igjen.

Jeśli dojdzie do kataklizmu, Geiranger zniknie z powierzchni ziemi.

***

Mały oppdatering:
Wczoraj 2 września 2015 poinformowano, że "Bølgen" będzie walczył o Oskara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(210) Tak mało trzeba

Wróciliśmy późnym wieczorem z wędkowania. Wiaderko pełne ryb. Ta największa to niezła sztuka.
Woda w fiordzie gładziutka i przeźroczysta, góry wokół dziś łagodne. Czasem bywają groźne i zasępione, ale nie dziś. Jak zwykle, ponuciłam trochę pod nosem i pogimnastykowałam się z wędką w ręku. Dużo powietrza w płucach, wilgoć od fiordu na twarzy i rybie łuski na butach.


Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(209) Środa na Aksli

W środy nie pracuję. Pojechaliśmy dziś rano do dentysty. Sprawa pilna, wyjazd do Polski w najbliższym czasie niemożliwy. O dziwo - nie przeżyliśmy szoku przy kasie. Fakt - to kosztuje. Ale ten dentysta tu żyje, tu płaci podatki, tu wydaje swoje uczciwie zarobione pieniądze. Na Kiperviktorget można w środy i soboty kupić warzywa od - jak się to tu mówi - prawdziwego rolnika. Za 2,5 kg pomidorów, dwa ogórki i dwie sałaty zapłaciłam dziś 190 koron czyli ok 90 złotych. Domyślam się, że dentysta też jada pomidory i też zostawia dwie stówki na straganie.
A dlaczego piszę wyżej o uczciwości? Bo dostaliśmy nie tylko paragon fiskalny, ale także rachunek z wyszczególnieniem wszystkich procedur - co było robione i ile to kosztowało. O rachunek nie prosiliśmy, tu rachunek wydany pacjentowi to standard...

Po wizycie Renifer uśmiechniety od ucha do ucha pojechał do pracy a ja pospacerowałam uliczkami Ålesund, posiedziaam przy Storneskaia, obserwując mewy, co gromadnie obsiadły nadbrzeżne kamienie, uśmiechałam się do turystów schodzących na ląd z olbrzymiego cruisera SERENADE OF THE SEAS i odpowiedziałam na radosne machanie dzieci, odpływających właśnie Hurtigrutą na swój być może pierwszy rejs. A wisienką na torcie było wejście na Akslę.

***

Siedzę na Aksli. Suszę się w słońcu, bo trochę mnie wcześniej zmoczyło. Zmęczona, trochę ubłocona. I spokojna. Tęsknię za Wami, Kochani, ale wiem, że Wam tam dobrze.
Wam tam, a mnie tu.
I to jest szczęście.

Taka była dziś Valderøya widziana z Aksla fjellstua

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(208) Ostatni akcent Tall Ships Races w Ålesund - parada żaglowców

Tall Ships Races 2015 w Ålesund przechodzi do historii. Piękny to był czas. W tym roku tak się złożyło, że jak ja mam urlop, to Renifer musi pracować. Przedpołudnia spędzałam samotnie wędrując po Ålesund, wtopiona w barwy i dźwięki tego żeglarskiego spektaklu. Renifer dołączał do mnie po pracy. Odwiedziliśmy niemal wszystkie statki, rozmawialiśmy z członkami załóg. Kupiłam oczywiście kilka pamiątkowych koszulek. Kto mnie zna, to wie, że na punkcie okolicznościowych t-shirtów mam bzika. Kilka bardzo intensywnych dni, które były dla nas nie tylko świętem żeglarstwa, ale także świętem polskości na norweskiej ziemi. Może to wielkie słowa, ale tak odczuwam to ja - Polka, co do kraju być może już nie wróci.

Tall Ships Races zwieńczyła parada żaglowców, czyli Parade of Seil.
Mamy to szczęście, że paradę żaglowców można było obejrzeć z pobliskiej plaży. Renifera chyba wystraszył deszcz, bo punkt obserwacyjny urządził sobie najpierw na tarasie, a potem przy oknie. A ja nie mogłam oprzeć się pokusie i ubrana "po norwesku" poszłam na plażę. Po jedenastej statki zaczęły gromadzić się na naszym fiordzie - Valderhaugfjorden. Ustawiły się w szyku i punktualnie w południe zaczęły swoją majestatyczną wędrówkę w stronę miasta. Nie wszystkie podniosły żagle, ale widok był wspaniały. Sunęły wolno, jeden za drugim, zupełnie nie przejmując się falami mgły i rzęsistym deszczem. Może to i dobrze, że parada rozpoczęła się niepogodą, a raczej typowo norweską pogodą? Być w Norwegii i nie doświadczyć mgły, deszczu i posępnych chmur? Nie do pomyślenia! Słońce pojawiło się w ostatnim kwadransie parady. Należało się to i tym, co na wodzie, i nam - na lądzie. Stojąc na mokrych od deszczu kamieniach żałowałam, że nie mam w ręce polskiej flagi. Na sąsiednim cyplu stały dwie Norweżki i witały swoje załogi, wymachując flagami. Naprawdę im zazdrościłam tych flag. Moje machanie rękami chyba na niewiele się zdało, zważywszy jaka odległość dzieliła mnie od statków. Ale jeśli widzieliście taką jedną, co stała sama na kamiennym cypelku i machała w Waszym kierunku, to byłam to ja - Reniferowa:)

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa