Dziś rano pojawiły się w Sunnmørsposten zdjęcia nadesłane przez szczęśliwców, którym udało się złapać zorzę w obiektyw.
Takie było niebo nad nami wczorajszego wieczoru.
Autor zdjęcia: Erland Honningdalsnes
Autor zdjęcia: Fred Øye
Autor zdjęcia: Håvard Jangaard Strand
Autor zdjęcia: Kristofer Nærø Ytterland
Autor zdjęcia: Jonny Meringdal
Autor zdjęcia: Odd Magne Kvalsund
Żródło wszystkich powyższych zdjęć: http://www.smp.no/nyheter/article10761726.ece#1
Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa
brattvaag
KIM JEST RENIFEROWA?
Mieszkam na wyspie. Bywa, że woda leje się z nieba, deszcz pada poziomo, a wiatr chce urwać głowę. Ale gdy wyjdzie słońce, woda w fiordzie zaczyna mienić się kolorami, czas staje w miejscu. Tu w pełni czuję, że JESTEM. W Norwegii bywałam wcześniej jako turystka, od jesieni 2011 tu jest mój dom.
Na blogu piszę o godnych odwiedzenia zakątkach Norwegii - także tych mniej znanych. Blog to także skrawki naszego emigracyjnego życia. To zapiski przede wszystkim dla naszych dzieci. Ale nie tylko.
Zapraszam!
Reniferowa
środa, 18 marca 2015
wtorek, 17 marca 2015
(200) Aurora
Wracam późno z konferencji. Renifer na spotkaniu podsumowującym zakończnie projektu. Po dziewiątej dostaje od niego sms: Zorza
Wyłączam telewizor, gaszę światła. Nie, to za mało. Szybko się ubieram i biegnę na naszą plażę. I siedzę tam w samotności, ciszy i magii.
Biję się w piersi, nie nauczyłam się obsługi tego super aparatu - prezentu świątecznego od naszego Cyfrona. Zdjęcia z komórki nie oddadzą tego cudu.
Czymś się martwiłam ostatnio, trochę pod górkę było. Jakieś obawy, smutki i słońca deficyt. A pod tym niebem cuda! Jakaś klapka wraca na swoje miejsce. Coś się w tej tajemnicy rozjaśnia, wyjaśnia i prostuje. Sama pod tym niebem - ale nie samotna. Od Was oddalona - ale jakże bliska. To pewne - jest jakaś prawda, którą tylko przeczuwamy. Jakieś światło, które gdzieś na nas czeka.
Potrzebna mi była ta dzisiejsza zorza jak powietrze!
Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa
Wyłączam telewizor, gaszę światła. Nie, to za mało. Szybko się ubieram i biegnę na naszą plażę. I siedzę tam w samotności, ciszy i magii.
Biję się w piersi, nie nauczyłam się obsługi tego super aparatu - prezentu świątecznego od naszego Cyfrona. Zdjęcia z komórki nie oddadzą tego cudu.
Czymś się martwiłam ostatnio, trochę pod górkę było. Jakieś obawy, smutki i słońca deficyt. A pod tym niebem cuda! Jakaś klapka wraca na swoje miejsce. Coś się w tej tajemnicy rozjaśnia, wyjaśnia i prostuje. Sama pod tym niebem - ale nie samotna. Od Was oddalona - ale jakże bliska. To pewne - jest jakaś prawda, którą tylko przeczuwamy. Jakieś światło, które gdzieś na nas czeka.
Potrzebna mi była ta dzisiejsza zorza jak powietrze!
Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa
Subskrybuj:
Posty (Atom)