(225) Jesienne słońce w Molnes

Mamy piękny, słoneczny październik. To taka rekompensata za nie do końca udane lato. Poranki i wieczory już zimne, ale w dzień można wylegiwać się na tarasie i łapać tak potrzebne nam tu w Norwegii słońce. Bo tu słońce to życie! Ostatnio często bywamy w Molnes. Jedziemy na sąsiędnią wyspę Vigra, parkujemy przy Rota stadion i kierujemy się w kierunku plaży. Po drodze mijamy niewielki lasek, łąki i pastwisko. Na lewo wznosi się góra Molnes fjellet, na prawo kamienisto - piaszczysta plaża. Od stadionu do naszego ulbionego miejsca robimy około trzech tysięcy kroków. Siadamy na kamieniach. W dole fale to łagodnie obmywają stromy brzeg, to walą w niego z impetem. Liczę fale. Podobno co trzydziesta jest wyższa od pozostałych. Podobno. Wyjmujemy termos z kawą, zjadamy po jednej katarzynce. Ostatnie pierniczki z polskich zapasów. Słońce coraz niżej. Wkrótce plaża w Molnes utonie w mroku. Wracamy błotntnistą miejscami drogą. Słońce czeka cierpliwie, towarzyszy nam jeszcze chwilę, gdy mijamy samochodem zabudowania Vigry - przystań, szkołę, lotnisko.
A nasza wyspa wita nas niebem w kolorze różanej herbaty.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(224) Centrum kultury Alnes

Wczoraj w Alnes na sąsiedniej wyspie Godøya nastąpiło otwarcie centrum kultury. Uroczystość uświetniła swą obecnością norweska królowa Sonja. Darzę ogromnym szacunkiem norweską parę królewską. Przede wszystkim za skromność i otwarcie na tzw. zwykłych ludzi. Królowa zaprzyjaźniona jest z mieszkającym na tej wyspie wybitnym malarzem. I to właśnie ten malarz, Ørnuf Opdahl był jednym z pomysłodawców stworzenia na Godøya centrum kulturalnego. Pomysł nieszablonowy. Mierząca 750 metrów kwadratowych budowla położona jest niemal w całości pod ziemią. Ukryto ją we wzniesieniu, na którym stoi latarnia Alnes. Widoczna przeszklona platforma widokowa to tylko niewielka część całego centrum. Coś jakby siedziba Bilba Bagginsa z hobbitowej historii, tylko w dużo większej skali.
Bywamy w Alnes. Uwielbiam wolne przechadzki plażą, obserwowanie surferów sunących po falach. Siedzenie na wyokrąglonych morskim impetem kamieniach w cudnym alneskim krajobrazie: morze, piasek i latarnia w oddali. Teraz do tego obrazka dołączyło otwarte właśnie centrum kultury. Pięknie schowane we wzgórzu, nic nie odebrało temu miejscu. Tylko dodało mu smaku.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa

(223) Nieba błękit

Jest takie norweskie powiedzenie: Bak skyene er himmelen alltid blå. Za chmurami kryje się nieba błekit.
Nasze norweskie życie to nie tylko odcienie błekitu, nie tylko słońce zaglądające nam w okna, nie tylko rześki zapach fiordu.
To także ulewy, wiatr nie dający złapać tchu, mroczne jesienne i zimowe dni. To sztormy, odwołane promy, zamknięte mosty.

Dziś mija pięć lat od mojej przeprowadzki do Norwegii. Tyle sie w tym czasie wydarzyło. Wiele dobrych chwil. Ale też i sztormowy czas. Norweski kryzys olejowy na szczęście tylko nas musnął. Ale gdy pomyślę o tysiącach ludzi, którzy w ostatnim czasie stracili pracę, to uświadamiam sobie, ile mieliśmy szczęścia, że Renifera to nie spotkało. Zakotwiczyliśmy tu na dobre. Mamy swoje wydeptane ścieżki i ukochane miejsca. To jest nasz skrawek ziemi.
Tak, tęsknimy za najbliższymi porozrzucanymi po świecie. I po cichu liczymy na to, dzieci przeniosą się kiedyś zza oceanu gdzieś bliżej nas.
A jeśli nie, to niech niebo nad nimi zawsze zdobi błękit.

Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa