Przy lepieniu uszek wspominałam czas, co już nie wróci... To nasza druga wigilia bez dzieci. Myślałam, że będzie trudniej. Dziękuję Opatrzności za wifi, skypa, messengera. Przytulić ich się nie da i tego nie zastąpi nadłuższa rozmowa. Ale bez tych rozmów to byłyby smutne święta.
Aura nas nie rozpieszcza. Nim zrobi się jasno, zdąży już się ściemnić. No i można by tak codziennie ponarzekać na pogodę. Ale życie weryfikuje nasze spojrzenie na tego typu problemy. Jak posłucham kogoś, kto uciekł z wojennego piekła, by odnaleźć tu w Norwegii pokój, spokój i wyciągnięte do pomocy ręce, to zaczynam wręcz złościć sie na swoje głupie czasem biadolenie, bo akurat wiatr mi donice na tarsie poprzestawiał.
Jest tyle powodów do radości:
- oczekujemy na wspaniałą nowinę zza oceanu (a nawet dwie),
- u mego boku najcierpliwszy wśród reniferów Renifer,
- mam dzieci, które chcą dzielić się ze mną obrazkami ze swego życia (wiem, że to nie cały obraz, ale ten teraz należy już tylko do Was, Kochani,
- mam niezwykle przyjazny i wpierający zespół w pracy (z takimi ludźmi można góry przenosić!),
- dni stają się dłuższe i dłuuuuższe,
- uszka tu i za oceanem się pięknie ulepiły,
- zapowiadany orkan do nas nie dotarł...
Niech ten kolejny rok będzie dla Was i dla nas łaskawy! Zdrowie, zdrowie, zdrowie i wifi, skype, messenger;)
Pozdrawiam, ha det bra!
Reniferowa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz